Είναι απαραίτητο όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζουν την ομάδα αίματος στην οποία ανήκουν.
Η ομάδα αίματος κάθε ανθρώπου καθορίζεται από την παρουσία ή την απουσία συγκεκριμένων αντιγόνων, δηλαδή ουσιών που πυροδοτούν την αντίδραση του ανοσοποιητικού με αποτέλεσμα αυτό να απελευθερώνει αντισώματα.
Ομάδα αίματος: Ποιες είναι;
Η κατηγοριοποίηση ΑΒΟ
Οι ομάδες αίματος είναι συνολικά οκτώ και αποτελούν υποκατηγορίες των τεσσάρων κύριων ομάδων του συστήματος ΑΒΟ (A, B, AB ή O). Αυτές οι τέσσερις ομάδες καθορίζονται από την παρουσία ή την απουσία δύο βασικών αντιγόνων (Α, Β) στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων, των κυττάρων που μεταφέρουν το οξυγόνο, και ταυτόχρονα από την παρουσία ή απουσία αντισωμάτων στο πλάσμα, δηλαδή το υγρό συστατικό του αίματος:
- Ομάδα Α: Υπάρχει μόνο το αντιγόνο Α στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων (και το Β αντίσωμα στο πλάσμα του αίματος).
- Ομάδα Β: Υπάρχει μόνο το αντιγόνο Β στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων (και το Α αντίσωμα στο πλάσμα του αίματος).
- Ομάδα ΑΒ: Υπάρχει και το αντιγόνο Α και το αντιγόνο Β στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων (και ούτε το αντιγόνο Α ούτε το αντιγόνο Β στο πλάσμα του αίματος).
- Ομάδα Ο: Δεν υπάρχει ούτε το αντιγόνο Α ούτε το αντιγόνο Β στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων (και τόσο το αντιγόνο Α όσο και το αντιγόνο Β στο πλάσμα του αίματος).
Το σύστημα ρέζους (Rh) διαχωρίζει περαιτέρω αυτές τις τέσσερεις ομάδες σε Rh θετικό (+) ή Rh αρνητικό (-), ανάλογα με το αν υπάρχουν ή όχι (αντίστοιχα) άλλα αντιγόνα (κυρίως το D αντιγόνο) στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Έτσι, δημιουργούνται οι οκτώ ομάδες συνολικά: A+, A-, B+, B-, AB+, AB-, O+ και O-.
Πώς καθορίζεται η ομάδα αίματος
Όπως και το χρώμα των ματιών και πολλά άλλα χαρακτηριστικά, η ομάδα αίματος καθορίζεται από τα γονίδια που κληροδοτούν οι γονείς. Ανάλογα με τη «μείξη» των ομάδων αίματος των δύο γονέων, στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζεται πώς προκύπτει η ομάδα αίματος του παιδιού.
Ομάδα αίματος: Από ποιες ομάδες μπορώ να πάρω και από ποιες όχι
Η συμβατότητα μεταξύ των διαφόρων ομάδων αίματος παρουσιάζεται σχηματικά στην παρακάτω εικόνα.
- Η ομάδα Ο μπορεί να δώσει αίμα σε οποιαδήποτε άλλη, γι’ αυτό ονομάζεται πανδότης.
- Η ομάδα Α μπορεί να δώσει αίμα στην Α και στην ΑΒ.
- Η ομάδα Β μπορεί να δώσει αίμα στην B και στην ΑΒ.
- Η ομάδα ΑΒ μπορεί να δώσει μόνο στην ΑΒ, αλλά να λάβει από οποιαδήποτε άλλη, γι’ αυτό ονομάζεται πανδέκτης.
- Όσο για το σύστημα ρέζους, οι ομάδες Rh θετικό δίνουν σε ομάδες Rh θετικό και οι ομάδες Rh αρνητικό δίνουν σε ομάδες Rh αρνητικό.
- Η πιο κοινή ομάδα αίματος είναι η O+ και η πιο σπάνια η AB-.
Το σύστημα Ρέζους
Μετά το αντιγονικό σύστημα ΑΒΟ, δεύτερο σε σημασία από κλινική άποψη, έρχεται το σύστημα ρέζους που ανακαλύφθηκε πάλι από τον LANDSTEINER το 1940.
Ανάλογα με την παρουσία ή όχι στην επιφάνεια των ερυθροκυττάρων του παράγοντα ρέζους, που είναι όπως και οι ουσίες Α και Β, ένα συγκολλητινογόνο, τα ερυθρά αιμοσφαίρια λέγονται «Ρέζους θετικό» ή «Ρέζους αρνητικό».
Οι κύριες ομάδες αίματος έχουν την παρακάτω κατάταξη:
ΑΒ, Α, Β, 0 / Ρέζους θετικό και
ΑΒ, Α, Β, 0 / Ρέζους Αρνητικό
Ένα άτομο Ρέζους – Θετικό μπορεί να πάρει αίμα της ίδιας ομάδας και σε μερικές περιπτώσεις αίμα Ρέζους-Αρνητικό.
Αντίθετα, άτομο Ρέζους-Αρνητικό δεν πρέπει να δεχθεί αίμα Ρέζους- θετικό.
Ας σημειωθεί ότι αν συμβεί η τελευταία περίπτωση, στην διάρκεια της πρώτης μετάγγισης τέτοιου αίματος, συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα. Μετά όμως από αυτή, ο οργανισμός του λήπτη «ευαισθητοποιείται» και παράγει «αντισώματα» δηλ. ουσίες αντι-Ρέζους που θα καταστρέψουν μαζικά ερυθρά-Θετικά σε περίπτωση και δεύτερης ή και άλλων λαθεμένων μεταγγίσεων με κίνδυνο της ζωής του αρρώστου αυτού.
Ανάλογη κατάσταση «ευαισθητοποίησης» με τον παράγοντα Ρέζους μπορεί να συμβεί σε γυναίκες Ρέζους – Αρνητικό σε περίπτωση που εγκυμονούν έμβρυο που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα αντιγόνο Ρέζους.
Σ’ αυτή την περίπτωση το πιθανότερο είναι, ότι δεν θα συμβεί τίποτα στη διάρκεια του πρώτου τοκετού. Στους επόμενους όμως τοκετούς τα προϋπάρχοντα στο αίμα της μητέρας αντισώματα αντι-Ρέζους ακολουθώντας αντίθετη πορεία, θα περάσουν διαμέσου του πλακούντα στην κυκλοφορία του αίματος του εμβρύου Ρέζους – θετικό και μπορεί να προκαλέσουν από ελαφρό ίκτερο, μέχρι σοβαρές ή και Θανατηφόρες βλάβες στο σώμα του εμβρύου.
O ελαφρός αυτός ίκτερος ονομάζεται αιμολυτικός ίκτερος των νεογνών και απαιτεί ειδική θεραπεία που σε σοβαρές περιπτώσεις περιλαμβάνει την «αφαιμαξομετάγγιση» δηλαδή την πλήρη ανταλλαγή του αίματος του νεογνού με νέο συμβατό αίμα.
Σήμερα με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, η «ευαισθητοποίηση» της μητέρας προλαμβάνεται με τη χορήγηση αντι-ρέζους σφαιρίνης, αμέσως μετά τον τοκετό.
Οι ομάδες αίματος κληρονομούνται, επομένως συντροφεύουν τη ζωή του κάθε ατόμου από τη γέννηση μέχρι το θάνατο και είναι γενετικά καθορισμένες.
Η μελέτη όλων των συστημάτων αντιγόνων των ερυθροκυττάρων των λευκών αιμοσφαιρίων και των πρωτεϊνών του ορού (και όχι μόνο των συστημάτων ΑΒΟ και Ρέζους) χρησιμεύει και για τον έλεγχο αμφισβητούμενης πατρότητας.
Εάν δοθεί κατά λάθος, αίμα ομάδας που δεν πρέπει να δοθεί σε ένα ασθενή, τότε γίνεται μια μαζική και κάποτε θανατηφόρα αιμόλυση των ερυθρών αιμοσφαιρίων που μεταγγίζονται στον ασθενή.
Τα αντισώματα του ασθενούς αναγνωρίζουν τα αντίστοιχα αντιγόνα των ερυθρών αιμοσφαιρίων που μεταγγίζονται κατά λάθος, τα καταστρέφουν προκαλώντας σοβαρές αναφυλακτικές αντιδράσεις, αιμόλυση με ανεπάρκεια οργάνων που μπορεί να οδηγήσουν μεταξύ άλλων και στο θάνατο.
Ομάδα αίματος: Μύθοι και αλήθειες
1. Η αιμοδοσία μπορεί να κάνει κακό στον οργανισμό και να προκαλέσει απώλεια της δύναμης του αιμοδότη.
Κάθε υγιής άνδρας ή γυναίκα ηλικίας 18-65 ετών μπορεί να δίνει άφοβα αίμα 2-4 φορές το χρόνο. Πριν από κάθε αιμοδοσία, ο αιμοδότης εξετάζεται από το γιατρό του κλιμακίου αιμοληψίας. Γίνεται ένα σύντομο τσεκ-απ βάσει ερωτηματολογίου σχετικά με το ιατρικό ιστορικό, τη γενική κατάσταση υγείας και τον τρόπο ζωής του δότη και ελέγχονται το επίπεδο της αιμοσφαιρίνης για διαπίστωση τυχόν αναιμίας, καθώς και η αρτηριακή πίεση και οι σφυγμοί. Επίσης εξετάζεται η όψη του ατόμου, η θερμοκρασία και αν χρειάζεται γίνεται ακρόαση. Αν κριθεί μετά απ’ όλα αυτά κατάλληλος και γίνει αιμοληψία, ένα δείγμα από το αίμα του θα εξεταστεί για ηπατίτιδα Β και C (HBV, HCV), AIDS (ιός HIV), λεμφοτρόπο ιό (HTLV) και σύφιλη. Αν ένας αιμοδότης βρεθεί θετικός σε κάποιον από αυτούς τους λοιμογόνους παράγοντες, θα παραπεμφθεί στους ειδικούς για περαιτέρω διερεύνηση και θεραπεία. Επομένως η αιμοδοσία δεν είναι σωτήρια μόνο για όποιον χρειάζεται αίμα, αλλά μπορεί να ωφελήσει σημαντικά και την υγεία του αιμοδότη με την έγκαιρη διάγνωση τυχόν λοιμώξεων ή άλλων νοσημάτων. Επιπλέον πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι, συστηματικοί αιμοδότες ηλικίας 43-61 ετών, διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο να εκδηλώσουν καρδιοπάθεια, υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη, υπερχοληστεριναιμία και εμβολικά επεισόδια από μη τακτικούς αιμοδότες.
2. Για την αναπλήρωση του όγκου και των συστατικών του αίματος, που δίνει ο δότης σε κάθε αιμοδοσία χρειάζεται πολύς καιρός ακόμα και μήνες ή χρόνια.
Δίνοντας 450 ml αίματος, δηλαδή ποσότητα που αντιστοιχεί στο 1/20 του συνολικού όγκου του αίματος του δότη, ο οργανισμός αντιδρά ενεργοποιώντας μια αλληλουχία φυσικών μηχανισμών για να τα αναπληρώσει γρήγορα. Η αναπλήρωση αρχίζει αμέσως μετά την αιμοδοσία, αλλά για κάθε συστατικό απαιτείται διαφορετικός χρόνος για την ολοκλήρωσή της. Πιο γρήγορα (συνήθως μέσα σε 10 λεπτά) αναπληρώνεται ο όγκος του αίματος, χάρη στα υγρά που καταναλώνει ο αιμοδότης (συνήθως ένα ποτήρι πορτοκαλάδα). Το πλάσμα χρειάζεται 24 ώρες για να αναπληρωθεί πλήρως, τα αιμοπετάλια 72 ώρες, τα ερυθρά αιμοσφαίρια 2-4 εβδομάδες και ο σίδηρος 12 εβδομάδες στους άντρες και 16 στις γυναίκες. Γι’ αυτό συνιστάται να υπάρχει χρονική απόσταση τουλάχιστον τριών μηνών μεταξύ δύο αιμοδοσιών.
3. Δεν πειράζει να το ρίξει κανείς έξω, αφού έτσι και αλλιώς η αιμοδοσία θα ελέγξει το αίμα και δεν θα κινδυνεύσει κανείς ασθενής που θα του μεταγγίσουν το αίμα.
Η αιμοδοσία είναι μια πολύ υπεύθυνη πράξη. Οι εργαστηριακές εξετάσεις που γίνονται στον αιμοδότη δεν αρκούν για να βεβαιώσουν την ασφάλεια του μεταγγιζόμενου αίματος. Για το λόγο αυτό παρέχονται πληροφορίες και οδηγίες στους υποψήφιους αιμοδότες πριν δώσουν αίμα. Οι αιμοδότες πρέπει να είναι ξεκούραστοι, να μην έχουν καπνίσει ή φάει βαριά λιπαρά φαγητά, να μην έχουν πιεί αλκοόλ, να μην έχουν πάρει φάρμακα και να διαβάσουν προσεκτικά τις ερωτήσεις που περιλαμβάνονται στο Δελτίο του Αιμοδότη σχετικά με το ιατρικό ιστορικό και τον τρόπο ζωής τους. Από όλα τα μέτρα ασφάλειας του αίματος, που λαμβάνονται στη χώρα μας και διεθνώς, η «ασφαλής και υγιής» συμπεριφορά του δότη θεωρείται το σημαντικότερο.
Πηγές Medlab Ιατρικό Ινστιτούτο ΚΕΕΛΠΝΟ