Παιδικές φοβίες: Πως θα μάθουμε τα παιδιά να τις ξεπερνούν

Το σκοτάδι, οι ασυνήθιστοι θόρυβοι, οι καταιγίδες, τα μεγαλόσωμα ζώα καθώς και τα άγνωστα πρόσωπα, είναι μερικές φοβίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά από την στιγμή που γεννιούνται .Ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε γεγονότα που φαίνεται να απειλούν την προσωπική ασφάλεια του ατόμου. Στην ουσία είναι μια  αντίδραση που προσαρμόζεται καθώς εξασφαλίζει στο άτομο την ετοιμότητα να αντιμετωπίζει καταστάσεις ανάγκης και να αποφεύγει τους κινδύνους. Χωρίς το συναίσθημα του φόβου, το άτομο θα έμενε ανυπεράσπιστο και απαθές απέναντι σε πραγματικούς κινδύνους με πιθανό αποτέλεσμα την απειλή της σωματικής η ψυχικής του ακεραιότητας.

Στην περίπτωση των παιδιών προσχολικής ηλικίας, οι φόβοι συνδέονται κυρίως με καταστάσεις που προκαλούν το συναίσθημα της ανασφάλειας και της ανησυχίας μπροστά στο άγνωστο, στο απρόβλεπτο και στο ξαφνικό. Πολλοί παιδικοί φόβοι είναι φυσιολογικές συνέπειες της διαδικασίας ανάπτυξης των παιδιών. Οι τυπικές πηγές φόβου για τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι το σκοτάδι, οι ασυνήθιστοι θόρυβοι, οι καταιγίδες, τα μεγαλόσωμα ζώα καθώς και τα άγνωστα πρόσωπα. Οι συνήθεις εκδηλώσεις φόβου σε αυτά τα ερεθίσματα είναι η έντονη ανησυχία και νευρικότητα, το κλάμα, καθώς και η αναζήτηση προστασίας και παρηγοριάς από τους ενήλικες. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του νηπίου που κρύβεται στην αγκαλιά της μαμάς του όταν φοβάται κάποιο άγνωστο πρόσωπο καθώς και εικόνα του μικρού παιδιού που κλείνει τα αυτιά του και κλαίει όταν ακούει αστραπές και βροντές. Επίσης, συχνά τα παιδιά αυτής της ηλικίας μπορεί να ζητούν από τους γονείς τους να αφήνουν κάποιο φως αναμμένο και την πόρτα του δωματίου τους ανοιχτή τη νύχτα ή να ζητούν να κοιμηθούν αγκαλιά με το αγαπημένο τους παιχνίδι.

Οι φόβοι αυτοί δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο ανησυχίας για τους ενήλικες καθώς υποχωρούν συνήθως με το πέρασμα του χρόνου. Πρόκειται για παροδικά φαινόμενα, τα οποία μπορεί να αναστατώνουν για ορισμένο χρονικό διάστημα το παιδί και τους γονείς του αλλά συνήθως παρέρχονται, εάν αντιμετωπιστούν σωστά χωρίς να παρακωλύουν την ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού

Παιδικές φοβίες: Αίτια

Πολλές φορές, οι φόβοι των παιδιών προσχολικής ηλικίας μπορεί να αποτελούν περιστασιακές αντιδράσεις σε συγκεκριμένα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί να εκδηλώσει φόβο για τους κλέφτες ή για τα φαντάσματα μετά από ένα τρομαχτικό έργο που είδε στην τηλεόραση ή μετά από ένα παραμύθι που περιείχε έντονα φανταστικά στοιχεία. Ο φόβος αυτός μπορεί να εκδηλωθεί είτε λεκτικά, κατά τη διάρκεια της ημέρας, είτε μέσω εφιαλτικών ονείρων κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η διαβεβαίωσή του για την ασφάλειά του από τους ενήλικες μπορεί να αποτελέσει επαρκή τρόπο αντιμετώπισης των φόβων αυτών.

Οι φοβίες μπορεί να δημιουργηθούν με πολλούς τρόπους. Μια άμεση τραυματική εμπειρία του παιδιού, π.χ. το δάγκωμα ενός σκυλιού, είναι δυνατόν να προκαλέσει φοβίας απέναντι στα σκυλιά. Επιπλέον, πιθανές συνεξαρτήσεις που δημιουργεί το παιδί μεταξύ δύο ερεθισμάτων, μπορεί να οδηγήσουν στην εγκατάσταση μιας φοβίας. Με άλλα λόγια, οι φοβικές αντιδράσεις «μαθαίνονται» από το παιδί καθώς αυτό συνδέει μια δυσάρεστη εμπειρία με μια συγκεκριμένη ουδέτερη κατάσταση. Για παράδειγμα, αν η εκδήλωση σεισμού βρήκε το παιδί μέσα σε ένα ασανσέρ, είναι πιθανόν το παιδί να αναπτύξει κλειστοφοβικές αντιδράσεις.

Η σημαντικότερη οδός όμως, μέσω της οποίας αναπτύσσονται και εδραιώνονται οι φοβίες στα παιδιά είναι μέσω της μετάδοσής τους από τους ενήλικες. Η μετάδοση αυτή μπορεί να γίνει τόσο με λεκτικό όσο και με μη λεκτικό τρόπο. Το παιδί πολύ εύκολα αντιλαμβάνεται τις εκδηλώσεις φόβου των ενηλίκων και ασυνείδητα τις υιοθετεί. Ακόμα και τα πιο μικρά σήματα, όπως οι μορφασμοί και οι χειρονομίες που προδίδουν φόβο μπορούν να γίνουν αντιληπτά από τα παιδιά. Αν ο γονιός κλειδαμπαρώνει το σπίτι και ελέγχει κάθε τόσο τις πόρτες, το παιδί είναι πολύ πιθανόν να αρχίσει να φοβάται να μένει μόνο του στο δωμάτιό του. Με άλλα λόγια, τα μικρά παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στις μεταδοτικές συνέπειες των συναισθημάτων που βιώνουν τα πρόσωπα του στενού τους περιβάλλοντος και –ιδιαίτερα- οι γονείς τους. Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι η μετάδοση αυτή δεν πραγματοποιείται με κάποιον μυστηριώδη τρόπο μέσω των γονιδίων των γονέων αλλά μέσω της συμπεριφοράς και των αντιδράσεών τους απέναντι σε ορισμένα ερεθίσματα και καταστάσεις.

Παιδικές φοβίες: Πότε να ανησυχήσουμε

Είναι δυνατόν λοιπόν ορισμένοι φόβοι να εξελιχθούν σε φοβίες, οι οποίες εκδηλώνονται με έντονο άγχος ακόμα και στην ιδέα του αντικειμένου ή της κατάστασης που φοβάται το παιδί και τα οποία προσπαθεί επίμονα να αποφύγει. Επομένως, οι ενήλικες πρέπει να ανησυχήσουν και να απευθυνθούν το συντομότερο σε κάποιον παιδοψυχολόγο αν υπάρχουν υποψίες ότι οι αντιδράσεις του παιδιού αποτελούν ενδείξεις φοβίας, δηλαδή αν:

• είναι υπερβολικές και επίμονες
• παρουσιάζουν μεγάλη διάρκεια και αντοχή στο χρόνο
• είναι δυσανάλογα έντονες σε σχέση με το ερέθισμα ή την κατάσταση που τις προκάλεσε
• συνοδεύονται από σωματικά ενοχλήματα
• φαίνεται να αποδιοργανώνουν το παιδί και εμποδίζουν τη συμμετοχή του σε καθημερινές δραστηριότητες

Παρά το γεγονός όμως ότι οι φόβοι σαν αυτούς που περιγράψαμε αποτελούν συνήθως φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών κατά την προσχολική ηλικία, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ενήλικες πρέπει να τους παραβλέπουν εντελώς και να αφήνουν το παιδί αβοήθητο να μετατραπούν οι φόβοι αυτοί σε φοβίες οι οποίες αποτελούν πλέον μια παθολογική κατάσταση και μπορούν να αντιμετωπιστούν κυρίως με την παρέμβαση κάποιου ειδικού.

Παιδικές φοβίες: Χειρισμός Γονέων

Προκειμένου να διευκολύνουν την ομαλή υποχώρηση των φυσιολογικών φόβων της προσχολικής ηλικίας, οι γονείς και οι παιδαγωγοί πρέπει να έχουν υπόψη τους ή να κάνουν τα εξής:

• Να μη μεταδίδουν στο παιδί τους δικούς τους φόβους.
• Να μην πανικοβάλλονται και μεγαλοποιούν τους φόβους του παιδιού δίνοντας υπερβολική προσοχή στην παραμικρή εκδήλωση φόβου
• Να μην ειρωνεύονται τους φόβους του παιδιού, οι οποίοι μπορεί να μοιάζουν παράλογοι ή και αστείοι στα μάτια τους αλλά να είναι πρόθυμοι να ακούσουν το παιδί και να του συμπαρασταθούν με κατανόηση και ψυχραιμία.
• Να μην εξαναγκάζουν βίαια και χωρίς καμιά προετοιμασία το παιδί να πλησιάζει το αντικείμενο του φόβου του.
• Να διερευνούν την πιθανή πηγή του φόβου προκειμένου να παράσχουν στο παιδί τις απαραίτητες λογικές εξηγήσεις και έμπρακτες αποδείξεις ως προς την απουσία πραγματικού κινδύνου.
• Να μη φοβίζουν σκόπιμα το παιδί λέγοντάς του ότι «αν δεν είναι καλό παιδί θα το πάρει ο «μπαμπούλας» ή η «αστυνομία». Αν οι ενήλικες προσπαθούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των παιδιών με τη χρήση του φόβου, δεν θα πρέπει στη συνέχεια να απορούν γιατί τα παιδιά φοβούνται!
• Να χρησιμοποιήσουν εικονογραφημένα παιδικά βιβλία με παιδιά που φοβούνται αλλά τελικά ξεπερνάνε τους φόβους τους, τα οποία κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Το παιδί μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα του βιβλίου και να ξεπεράσει ευκολότερα το φόβο του.
• Γενικά, έργο των ενηλίκων είναι να ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο τα παιδιά ώστε να αναπτύξουν πρωτοβουλίες, αυτοπεποίθηση, θάρρος, αυτάρκεια και αυτονομία. Η υπερπροστατευτική συμπεριφορά των ενηλίκων διευκολύνει την εκδήλωση φόβων από την πλευρά του παιδιού. Θαρραλέος είναι όποιος νοιώθει ότι μπορεί να ασκήσει έλεγχο σε αυτά που του συμβαίνουν και ένα παιδί στο οποίο οι ενήλικες μεταδίδουν μηνύματα ανικανότητας, είναι λογικό να αισθάνεται αδύναμο και να φοβάται ευκολότερα.

Ο τρόπος έκφρασης του φόβου διαφοροποιείται σε κάθε ηλικία

1. Αρχικά αντιδρά με κλάμα, ξεφωνητά, με δυσκαμψία σώματος
2. Αργότερα εκδηλώνει αντιδράσεις απόκρυψης: κρύβει το πρόσωπό του με τα χέρια, στρέφει το πρόσωπό του προς άλλη κατεύθυνση
3. Άλλοτε αντιδρά με έντονες διαμαρτυρίες
4. Άλλοτε αντιδρά με ενέργειες απομάκρυνσης και φυγής

Τα ερεθίσματα και τα γεγονότα που γεννούν συναισθήματα στα παιδιά διαφοροποιούνται με το πέρασμα του χρόνου και κάπως έτσι διαμορφώνεται η αναπτυξιακή πορεία των φόβων :

• 0-6 μηνών : χαρακτηρίζεται από το φόβο για την απώλεια τροφής, για τους δυνατούς θορύβους και τις ξαφνικές κινήσεις.
• 7- 12 μηνών : είναι χαρακτηριστικοί οι φόβοι για τους ξένους, για την ξαφνική εμφάνιση μεγάλων αντικειμένων, για τους δυνατούς θορύβους.
• 1ο έτος : κυριαρχεί ο φόβος του αποχωρισμού από τους γονείς, για τους ξένους, για τους τραυματισμούς και ο φόβος της τουαλέτας.
• 2ο έτος : τα νήπια φοβούνται τα μεγάλα ζώα, τα σκοτεινά δωμάτια, τα μεγάλα αντικείμενα, τις μηχανές με τους δυνατούς θορύβους, τις ξαφνικές αλλαγές του περιβάλλοντός τους.
• 3ο έτος : φοβούνται τα σκοτεινά δωμάτια, τις μάσκες, τα μεγάλα ζώα και τον αποχωρισμό από τους γονείς.
• 4ο έτος : εξακολουθούν να φοβούνται το σκοτάδι και ακόμη, το θόρυβο τη νύχτα, τα μεγάλα ζώα, τα φίδια και τον αποχωρισμό από τους γονείς.
• 5ο έτος : φοβούνται τα άγρια ζώα, τους τραυματισμούς, το σκοτάδι, τους κακούς ανθρώπους και πάλι τον αποχωρισμό από τους γονείς.
• 6ο έτος : φοβούνται τα φαντάσματα, τα τέρατα, τις μάγισσες, το να είναι μόνα τους, τους κεραυνούς και τις αστραπές.
• 7ο έτος : φοβούνται το σκοτάδι, τα τέρατα, τις καταιγίδες, το να χαθούν, την απαγωγή, το να είναι μόνα τους.
• 8ο έτος : το σκοτάδι, τους κακούς ανθρώπους, τα όπλα, το να είναι μόνα τους, τα ζώα.
• 9ο έτος : το σκοτάδι, το να χαθούν, τα άσχημα όνειρα, τα ατυχήματα, το να είναι μόνα τους.
• 10ο έτος : το σκοτάδι, τους κακούς ανθρώπους, τα κακά όνειρα, την τιμωρία, τους ξένους.

Γενικά παρατηρείται μια μείωση φόβων στα παιδιά 7-10 ετών.

Ωστόσο οι πιο κοινοί φόβοι όπως ο φόβος θανάτου ή τραυματισμού παραμένουν σχετικά σταθεροί. Φαίνεται λοιπόν ότι, καθώς μεγαλώνει το παιδί, οι φόβοι του μεταβάλλονται από απτούς και συγκεκριμένους σε αόρατους και απροσδιόριστους. Η ανάλυση των παιδικών φόβων που βιώνει στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους, δείχνει ότι κάθε ηλικία έχει τα δικά της προβλήματα προσαρμογής, π.χ. στην προσχολική ηλικία οι φόβοι είναι για απίθανες καταστάσεις για το άγνωστο, ενώ στην εφηβεία είναι πιο άμεσοι και προσωπικοί όπως οι σχέσεις με το άλλο φύλο. Τα κορίτσια αναφέρουν περισσότερους φόβους από τα αγόρια.

Τα κορίτσια εμφανίζονται να φοβούνται περισσότερο από τα αγόρια α) το θάνατο και τον κίνδυνο, β) το άγνωστο, γ) τα ζώα δ) το σχολείο και τους γιατρούς και ε) την αποτυχία – την κριτική. Αυτό μπορεί να οφείλεται στους ρόλους που προωθεί το κοινωνικό περιβάλλον στα δύο φύλα όπου η έκφραση του φόβου είναι πιο αποδεκτή και συμβατή με τα κορίτσια και λιγότερο αποδεκτή για τα αγόρια.

Όλα τα παιδιά εκδηλώνουν φόβους κάποια στιγμή στη ζωή τους, και το στάδιο αυτό θεωρείται φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξής τους. Είναι το συναίσθημα που βιώνει κάποιος ενόψει επερχόμενου κινδύνου

Η έγκαιρη αντιμετώπιση των φοβιών είναι απαραίτητη διότι οι φοβίες, σε αντίθεση με τους φυσιολογικούς φόβους της προσχολικής ηλικίας, μπορεί να έχουν δυσμενείς συνέπειες τόσο στην καθημερινή λειτουργικότητα όσο και στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Σπάνια υποχωρούν από μόνες τους, αντιθέτως, τις περισσότερες φορές μπορεί να πολλαπλασιάζονται, να γενικεύονται και σε άλλους τομείς και να συνεχίζονται και στην ενήλικη ζωή.

 Βιβλιογραφία:

Herbert, M. (1989). Ψυχολογικά προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Τομ. Α΄ (Επιμ. Ι. Παρασκευόπουλος) Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα

Κάκουρος, Ε. & Μανιαδάκη, Κ. (2002). Ψυχοπαθολογία παιδιών και εφήβων – Αναπτυξιακή προσέγγιση. Αθήνα: Εκδόσεις Τυπωθήτω.