Κατάθλιψη: Συμπτώματα και Στρεσογόνοι Παράγοντες

Οι καταθλιπτικές διαταραχές συγκαταλέγονται στις πιο συχνά εμφανιζόμενες καταστάσεις στην ψυχιατρική με ποσοστό εμφάνισης  8% στην ζωή ενός ανθρώπου.
Σε κάποια άτομα εμφανίζεται μονό ένα επεισόδιο διαταραχής,  που διαρκεί από κάποιες εβδομάδες μέχρι μήνες, αλλά οι περισσότεροι ασθενείς αντιμετωπίζουν χρόνια, επαναλαμβανόμενα καταθλιπτικά επεισόδια.  Επίσης, υπάρχει ακόμη μια υποομάδα ασθενών που πάσχουν από διπολική διαταραχή, εναλλάσσοντας μανιακά με καταθλιπτικά επεισόδια.

Συμπτώματα Κατάθλιψης

Συναίσθημα

Το καταθλιπτικό άτομο αισθάνεται μειωμένη διάθεση. Συνήθως το περιγράφει ως θλίψη, ακεφιά ή απόγνωση. Ο καταθλιπτικός ασθενής χάνει το ενδιαφέρον για την ζωή, ελαττώνει τις αγαπημένες του δραστηριότητες. Σε ήπιες μορφές προσπαθεί να φάει, να κάνει έρωτα ή να ενασχοληθεί με δραστηριότητες. Όσο επιδεινώνεται η νόσος, ο καταθλιπτικός ασθενής γίνεται σημαντικά αδιάφορος προς τις καθημερινές του δραστηριότητες, ακόμη και σε αυτές που πρωτύτερα του προκαλούσαν ευχαρίστηση. Το χιούμορ του φαίνεται να έχει εξαφανιστεί, παρά μόνο εάν αυτό έχει ένα κυνικό ή σαρδόνιο πέπλο.

Το άγχος είναι επίσης συχνή ψυχολογική απόκριση του καταθλιπτικού ασθενούς. Αυτό  συμβαίνεις υποσυνείδητα ,γιατί πιστεύει ότι επίκειται κάποια απειλή προς την υγεία του. Στην σοβαρή μορφή της νόσου το άγχος μετατρέπεται σε απόσυρση και απάθεια. Ο ασθενής γίνεται απαθής γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Έτσι αποσύρεται για να προστατευτεί από τα εσωτερικά του συναισθήματα (συνήθως θυμού) καθώς η αγωνία του μετατρέπεται σιγά σιγά σε οξεία απόγνωση.

Ο θυμός είναι ένα από τα προεξέχοντα συμπτώματα του συναισθήματος του και μπορεί να είναι ευθύς (γιατί θεωρεί ότι δεν είναι αγαπητός από τους άλλους) ή ύπουλα κεκαλυμμένος προσπαθώντας να κάνει και την ζωή των γύρω του δύσκολη.

Σκέψη

Το καταθλιπτικό άτομο είναι απασχολημένο με τον εαυτό του και την κακή του κατάσταση, ανησυχώντας για τις κακοτυχίες του και τις επιπτώσεις που είχαν αυτές στην ζωή του. Σκέφτεται και ξανασκέφτεται διαρκώς το παρελθόν του και αισθάνεται μετάνοια (remorse) καθώς φαντάζεται μαγικές λύσεις στα τωρινά του προβλήματα. Αυτό γίνεται πάντα με την βοήθεια κάποιας ανώτερης δύναμης, αν και νιώθει ότι έχει λιγοστές ελπίδες. Οι επανηλειμένες και μηρυκαστικές σκέψεις του γίνονται μονότονη χροιά των συζητήσεων του. Ο ήπιος καταθλιπτικός ασθενείς μπορεί εσκεμμένα να κατευθύνει τις σκέψεις του αλλού, ένας αμυντικός μηχανισμός που συναντάται στους ιδεοψυχαναγκαστικούς ασθενείς.

Οι καταθλιπτικοί ασθενείς με ψυχωτικά μπορούν να αναπολούν μικροπεριστατικά του παρελθόντος όπου τα ανακαλούν με φόβο και ενοχή για τυχόν αντίποινα ή τιμωρία. Όχι μόνο το περιεχόμενο της σκέψης είναι διαταραγμένο, αλλά και οι γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου είναι σοβαρά διαταραγμένες. Το σύνολο των σκέψεων του είναι σημαντικά μειωμένο, έχει μείωση λήψης πρωτοβουλιών και αυθορμητισμού, απαντάει συνήθως συνοπτικά δίχως να παρέχει νέες πληροφορίες. Όταν η κατάθλιψη είναι σοβαρή μπορεί λόγω της αδυναμίας συγκέντρωσης να έχει ακόμη και ψευδοάνοια. Η διαφοροδιάγνωση της όμως γίνεται εύκολα αφού είναι τις λίγες αναστρέψιμες άνοιες και όταν υποχωρήσει η κατάθλιψη υποχωρεί και η άνοια.

Συμπεριφορά

Η βραδύτητα τόσο στην λειτουργία, όσο και στην επεξεργασία (της σκέψης)  είναι χαρακτηριστικό στους καταθλιπτικούς ασθενείς. Οι κινήσεις του και οι απαντήσεις του είναι αργές  ακόμη και αν βρίσκεται σε διέγερση ή είναι υπερκινητικός , η κύρια συμπεριφορά του είναι σκόπιμα μειωμένη.

Σωματικά συμπτώματα

Στην κατάθλιψη όμως υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στην φυσιολογική λειτουργία του σώματος με μειωμένο μεταβολικό ρυθμό, γαστρεντερική δυσλειτουργία, ξηροστομία και μεταβολές σε όλες τις σωματικές λειτουργίες που βρίσκονται υπό νευροορμονικό έλεγχο.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατάθλιψη συνοδεύεται από υψηλή θνητότητα και θνησιμότητα από σωματικές παθήσεις. Πιο συχνά συμπτώματα είναι η αϋπνία με δυσκολία στον έναρξη του ύπνου ή αδυναμία ξυπνήματος το πρωί, η κόπωση, η μείωση της όρεξης, η δυσκοιλιότητα (αν και στα αρχική καταθλιπτιπή συνδρομή υπάρχουν διαρροϊκές κενώσεις), η μείωση της λίμπιντο, οι πονοκέφαλοι, η αυχεναλγία, η οσφυαλγία, τα διάφορα άλλα άλγη και ξηρότητα με καύσος της στοματικής κοιλότητας και συνοδή μη ευχάριστη γεύση. Τα συμπτώματα πρέπει να τα εκτιμήσουμε στην ψυχιατρική εξέταση, αφού αυτά μπορεί να έχουν κάποιο συμβολικό νόημα για τον ασθενή.

Συγκεκριμένοι Στρεσσογόνοι Παράγοντες

Απώλεια: Η απώλεια ενός αγαπητό αντικειμένου είναι ο συνηθέστερος προκλητικός παράγοντας της κατάθλιψης.  Κάποιες φορές μπορεί να υπάρξει ένα χρονικό διάστημα ημερών, μηνών ή ακόμη ετών μεταξύ της απώλειας και της καταθλιπτικής αντίδρασης, κυρίως γιατί αυτό το άτομο ήταν σε άρνηση της απώλειας, επομένως είχε αποφύγει τις συναισθηματικές αντιδράσεις. Σε αυτόν τον μηχανισμό βασίζονται και οι καταθλίψεις των εορτών λόγω του συναισθήματος ότι είναι μόνοι, εγκαταλειμμένοι και αποδυναμωμένοι την ώρα που οι υπόλοιποι είναι όλοι μαζί οικογενειακά, ευτυχισμένοι.

Απειλές προς την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση: Όλοι μας έχουν εσωτερικές ψυχικές αναπαραστάσεις σημαντικών ανθρώπων στην ζωή μας, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας. Οι αναπαραστάσεις του εαυτού μας μπορεί να είναι ακριβέστατες ή σημαντικά διαστρεβλωμένες. Χρησιμοποιώντας τον όρο αυτοπεποίθηση περιγράφουμε ένα κομμάτι της αυτό-αναπαράστασης μας και πιο συγκεκριμένα την ικανότητα της προσαρμοστικής μας ικανότητας. Με άλλα λόγια αυτός που έχει αυτοπεποίθηση αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ικανό να καλύψει τις ανάγκες του και να διασφαλίσει την επιβίωση του.

Επιτυχία: Παράδοξα κάποιος μπορεί να νοσήσει από κατάθλιψη σε αντίδραση κάποιας επιτυχίας ή επίτευξης στόχου. Η επαγγελματική προαγωγή ή οποιαδήποτε επιβράβευση που μπορεί να επιφέρει αυξημένες ευθύνες και κοινωνικό status μπορεί να οδηγήσει στην κατάθλιψη. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις δύο δυναμικά συναντώνται. Στο πρώτο ο ασθενής αισθάνεται ότι δεν αξίζει την επιτυχία (μολονότι είναι κοινά αποδεκτό ότι αξίζει την επιβράβευση) πιστεύοντας ότι αργότερα θα είναι ανεπαρκής για την θέση λαμβάνοντας την απόρριψη των τρίτων. Ενώ στο δεύτερο φοβάται ότι με την επιτυχία του θα έχει αντίποινα από τον κοινωνικό του περίγυρο, συσχετίζοντας υποσυνείδητα την διαμαρτυρία με την επιθετικότητα.